Ensemble

Het contrast tussen strakke, kristallijne structuren enerzijds en zachte, organische vormen anderzijds, vormt de basis voor de theorie rond sculptuur die Joseph Beuys in de loop van de jaren 1960 ontwikkelde. De kunstenaar zag een belangrijke plaats voor beide processen en de balans ertussen in zijn werk. Terwijl de kristalstructuren de ervaring ordenen, is het organische de motor van verandering. Beuys brengt deze termen onder andere in verband met zijn materiaalgebruik en met zijn ideeën over sociale transformatie. Met zijn streven naar interactie tussen groepen van mensen, was Beuys een van de pioniers van een verbindende artistieke praktijk.

Ook zijn politieke activiteiten zette Beuys in als een uitbreiding van de reikwijdte van kunst. Hij ging hiermee in tegen de klassieke definitie die kunst ziet als een materieel object gemaakt door een professioneel kunstenaar. Alle creatieve activiteiten die een impact hebben op de maatschappij vallen volgens Beuys onder de noemer artistiek. En alle materiaal, tastbaar of niet, kan kunstzinnig worden vormgegeven. Op die manier kan de hele maatschappij gezien worden als één groot kunstwerk of ‘sociale sculptuur’. Om deze sculptuur te bewerken en verfijnen, is de creativiteit van iedereen, en niet alleen die van zogenaamde kunstenaars, nodig.